میرزا محمد فرخی یزدی (1) شعرهای نغز

ساخت وبلاگ

کار و کوشش :
نیست حق زندگی آن قوم را کز بی حسی              مردگان زنده بلکه زندگان مرده اند
در بر بیگانه و خویشند دائم سر فراز            بهر حق خویش آن قومی که پا بفشرده اند
.......
دوده سیروس را یارب چه آمد کاین چنین   بی دل و بی خون و سست و جامد و افسرده اند
زبون شدیم زبس وقت کار حرف زدیم                    زبان به بسته و بازو گشاده باید کرد

نیمه ای از حالت افسردگی بی حالتیم                       نیم دیگر کار استبدادیان را آلتیم
فدای همت آن رهروم که بر سر خار   هزار افسر گل با برهنه پائی زد
*
ای توده که جهل در سرشت من و توست
هشدار که گاه زرع و کشت من و توست
تا شب پی حق خویش از پا منشین
برخیز که روز سرنوشت من و توست
*
بر ندارم دست و با سر می روم این راه را
تا نگوئی فرخی را پای کوشش لنگ بود
نان زراه دسترنج خویشتن آور بدست
گر کشی منت به جز منت کش بازو مباش
*
کار در دوره ما جرم بود یا تقصیر
فرخی بهر چه من عامل تقصیر شوم؟
*
قدر ما در می کشی می خوارگان دانند و بس
چون به عمری خدمت رندان می کش کرده ایم
سعی و کوشش چون اثر در سرنوشت ما نداشت
بی جهت ما خاطر خود را مشوش کرده ایم
*
چیزهائی که نبایست ببیند بس دید         به خدا قاتل من دیده بینای من است
سر تسلیم به چرخ آنکه نیاورد فرود   با همه جور و ستم همت والای من است
*
باید از اوٌل  بشوید دست از حق حیات                  در محیط مردگان هركس اقامت می كند
عدالت اجتماعی :
درمسلک ما طریق مطلوب خوش است      دلجوئی مردمان مغلوب خوش است
کافی  نبود  برای ما  نیت خوب              با نیت خوب ٬ کردهء خوب خوش است
*
ما بیرق صلح کل بر افراشته ایم                 ما تخم تساوی به جهان کاشته ایم
القصه سعادت بشر را یک بار                  در سایه این دو اصل پنداشته ایم
                                         *
در عشق اگر فقر و غنا نیست مؤثر            پس قسمت فرهاد چرا کوهکنی بود
آلت شدگانی که یکی خانه ندارند               جان بازیشان از چه ز حب الوطنی بود
                                           *
این دل ویران ز بیداد غمت آباد نیست      نیست آبادی بلی آنجا که عدل و داد نیست
                                          *
ای داد که راه نفسی پیدا نیست                   راه نفسی بهر کسی پیدا نیست
شهریست پر از ناله و فریاد و فغان             فریاد که فریاد رسی پیدا نیست
                                            *
بس ناله جغد غم در این بوم آید                  نشکفت اگر فر هما شوم آید
یک لحظه اگر کسی کند باز دو گوش          از چارطرف صدای مظلوم آید
                                             *
از در و دیوار این عدلیه بارد ظلم و جور   محو باید کرد یکسر این عدالتخانه را
دانش و دانائی محوری :
ز شاگردی نمودن فرخی استاد ماهر شد     بلی هركس كه شاگردی كند استاد می گردد
*
دفتر ایام رایك عمر خواندم فصل فصل      حرف بی علت ندیدم در كتاب زندگی
*
پوشید جهان خلعت زیبای تمدن                   ما لخت و فرومایه از آنیم كه لختیم
*
تا نگوئی علم باشد منحصر در لا و لن      یك فلزی كان مساوی هست در قدر ثمن
عالم آنرا موزر و توپ و مسلسل میكند     جاهل آنرا صرف خاك انداز و منقل میكند
*
ای توده كه جهل در سرشت من و توست   هشدار كه گاه زرع و كشت من و توست
تا شب پی حق خویشتن از پا منشین         برخیزكه روز سرنوشت من و توست
*
چیزهائی كه نبایست ببیند بس دید             به خدا قاتل من دیده بینای من است

سر تسلیم به چرخ آنكه نیاورد فرود    باهمه جور و ستم همت والای من است
*
دردی بتر از علت نادانی نیست           جز علم دوای این پریشانی نیست
با آن كه به روی گنج منزل دارد         بد بخت و فقیرتر ز ایرانی نیست
*
آن كه راه سود خود را در زیان خلق دید   از ره بی دانشی راه خطا پیموده بود
*
نصیب مردم دانا به جز خون جگر نبود    در آنكشوركه خلقش كرده عادت هرزه گردی را
*
 هرلحظه مزن در که در این خانه کسی نیست
بیهوده مکن ناله که فریاد رسی نیست
شهری که شه و شحنه و شیخش همه مستند
شاهد شکند شیشه که بیم عسسی نیست

منتخب اشعار
موضوعات : کار ، کوشش ، عدالت اجتماعی ، آگاهی و دانائی ، نادانی
شاعر : شهید میرزا محمد فرخی یزدی

شعر یزد از شاعر یزدی رواست...
ما را در سایت شعر یزد از شاعر یزدی رواست دنبال می کنید

برچسب : میرزا محمد فرخی یزدی , شعرهای نغز , کار و کوشش , عدالت اجتماعی آگاهی , نادانی, نویسنده : علیرضا آیت اللهی poemiran بازدید : 1058 تاريخ : پنجشنبه 29 خرداد 1393 ساعت: 1:54

لینک دوستان

خبرنامه