من و نومیدی

ساخت وبلاگ
من به نومیدی ایمان دارم 
و به تنهائی خود... 
در ورطه ی عشق
آن یكی می گوید :
روشنائی مرده است
و قَدَر 
به توانائی خود مشكوك است
در بهشت زهراء
اندر آن دشت سیاه ظلمت
كه به شب میماند
نور خاموش شده است
نور معشوق فرو رفته به خاك
و چه دلها خونین...
و
گریبانم را
كه شده چاك به چاك
چه كنم گر ندرم 
گوهری رفت از این كون و مكان
عاشقش تنها شد
 و به نومیدی خود با ایمان
چه كند گر نكند اندیشه....
آسمانی است سیاه
كه ندارد خورشید .

گروه : نو
نوع : نیمائی
رده : مرثیه
نام : من به نومیدی خود
شاعر : علیرضا آیت اللهی
تاریخ : زمستان 1348 
مكان : تهران
ویرایش نشده

منتشر نشده 

شعر یزد از شاعر یزدی رواست...
ما را در سایت شعر یزد از شاعر یزدی رواست دنبال می کنید

برچسب : شعر نو , من و نومیدی , شعر اجتماعی , مرثیه , عاشقانه , علیرضا آیت اللهی , زمستان 1348 , تهران, نویسنده : علیرضا آیت اللهی poemiran بازدید : 534 تاريخ : پنجشنبه 14 شهريور 1392 ساعت: 0:59

لینک دوستان

خبرنامه